Het blijft een rot moment, ook als je dit zeker elke maand wel een paar keer moet melden. Een moment waar alles wegvalt. “Het hartje klopt niet, dit is niet goed” En dan dat moment van stilte, bij mij, bij de zwangere en partner. Ik zal er nooit aan wennen om dit verdrietige bericht te melden.
De zwangere met partner komt binnen bij een eerste echo en er gaat iets gebeuren, een eerste echo. Vol verwachtingen en ideeën. De meeste stellen zijn gezond gespannen, maar vlak voordat de buik wordt ontbloot is daar altijd het moment. Ook als dit je 3e kind, het moment is weer daar: Zal het goed gaan en wat gaan we zien?
De uitspraak die ik altijd doe voordat ik begin als echoscopist is; “Ik ben stil bij het begin van het onderzoek, dat wil niet zeggen dat het niet goed is, maar dat ik eerst moet beoordelen wat ik zie en dat kan even duren”.
“Ah fijn dat je het zegt” is vaak de reactie.
Maar die seconden dat ik het eerder weet dan de zwangere en haar partner voelt gek. Ik weet dat ik zo een klap ga uitdelen. In één keer zijn die verwachtingen en ideeën weg. Zo, hup van tafel afgeveegd.
Tranen, geen tranen, verbazing, teleurstelling, boosheid. Alle emoties zijn aanwezig in de echokamer.
Daarna is er vaak de volgende vraag. En nu? Ik vertel hen vaak weinig, natuurlijk wel de nodige informatie die ze moeten weten wanneer ons te bellen en ons nodig hebben. Maar weinigen willen nu woorden, ze zoeken troost. Als de eerste tranen gedroogd zijn komt meestal de onzekerheid. Heb ik wat verkeerd gedaan? Heeft dit gevolgen voor de toekomst? Is dat ene wijntje rondom de conceptie de schuld?
Dit is de brute natuur die beslist.
Heb je vragen, ben je ongerust of wil je spreken over je (angst voor een) miskraam (al heeft die 30 jaar geleden plaatsgevonden) bel ons gerust! Zo veel vrouwen (en partners) missen hulp, steun en begeleiding na een miskraam, maar wij zij er voor jullie! Telefonisch of maak een afspraak op de praktijk.
