Alweer een jaar geleden heb ik zelf voor het eerst mogen meemaken hoe het is om zwanger te zijn en te bevallen. Bijzonder, omdat je jaren lang aan mensen uitlegt wat ze kunnen verwachten en hoe het gaat zijn.
Ik ben bevallen op een maandagmiddag. Na een nacht rommelen, waarbij ik mijzelf constant probeerde te vertellen dat het waarschijnlijk nog geen weeën waren, kon ik er ‘s ochtends toch echt niet meer onder uit. Toen mijn vader belde voor de gezelligheid en ik hem halverwege het gesprek wegdrukte omdat ik een wee moest opvangen wist ik zeker dat dit geen oefenweeën meer waren.
Toch blijft het spannend om dan de verloskundige te bellen, want wat als het toch niks is? Ik weet nog heel goed het moment dat er voor de eerste keer naar de ontsluiting gevoeld werd en ik met spanning iets probeerde af te lezen aan het gezicht van de verloskundige. Kijkt ze nou moeilijk? Wat zal het zijn?
Wat bleek? Ik had al 6-7cm ontsluiting en een paar uur later werd onze prachtige dochter geboren!
Ook de eerste nacht thuis zal ik nooit vergeten. Nadat onze ouders ‘s avonds nog waren langs geweest, waren we opeens alleen met haar. Ontzettend surrealistisch en toch vertrouwd. Ik geloof alleen wel dat ik minstens 3 keer aan Lotte (collega) heb gevraagd wat ik haar moest aandoen in de wieg en hoeveel dekentjes nodig waren. Op zo’n moment ben je toch een onzekere moeder in plaats van een verloskundige.
Als mensen mij vragen of ik anders ben gaan aankijken tegen zwangerschap en bevalling geef ik aan dat dit wel meevalt. Toch snap ik nu nog meer hoe spannend, mooi, intens deze periode is.
Afgelopen week werd mijn kleine Jules 1 jaar. Van te voren had ik bedacht dat ik haar 1e verjaardag groots zou vieren met beide families en vrienden. Nu in tijde van corona is het iets anders worden, maar bijzonder is het sowieso geweest!
