boekenplank met kinderboeken

Bloedverlies bij 8 weken…

8 jaar geleden was ik zwanger, en we waren dol gelukkig.
Tot het moment dat ik 8 weken zwanger was en 3 dagen….ik had de hele dag al een lichte krampen in mijn onderbuik. Toen ik ‘s avonds naar de wc ging had ik ook bloedverlies. Weinig, maar wel bloedverlies. Er overvielen me een heleboel gevoelens:

  • Verdriet. Die emotie kon ik wel plaatsen. We waren zo blij met de zwangerschap, en al was ik ‘pas’ 8 weken zwanger, voor mijn gevoel was de baby er al. We hadden al bedacht wanneer ik zou gaan bevallen. Wat dat zou betekenen voor de vakanties, feestdagen, wanneer we het iedereen zouden vertellen… En ‘maar’ 8 weken was in mijn geval werkelijkheid 448 uur bewust zwanger. Misselijk, Googelen, alle app’s op mij telefoon downloaden en iedere dag blij zij dat ik geen miskraam had gekregen.
  • Paniek. Ik had het gevoel dat ik iets moest doen. Terwijl ik als verloskundige best weet dat je helaas niets kan doen om en miskraam af te wenden. Een miskraam gebeurd, of niet. Echo’s, onderzoeken, testen…het zegt allemaal niets. Maar toch, het gewoon afwachten….verschrikkelijk vond ik het!
  • Schaamte. Dit vond ik een heel vreemd gevoel om te ervaren. Maar dit gevoel was erg sterk. Het voelde alsof ik had gefaald, alsof mijn lichaam me in de steek had gelaten en ik mijn vriend iets ging afnemen. Ik had in al mijn jaren als verloskundige, nooit een vrouw horen zeggen dat ze zich schaamde als ze een miskraam had. Was ik dan afwijkend? (Na deze ervaring ben ik als verloskundige meer gaan vragen naar de specifieke gevoelens die er bij iemand spelen bij een miskraam en kwam ik erachter dat veel vrouwen deze gevoelens hebben. Ik was toch minder afwijkend dan ik dacht.)
  • Twijfel. Had ik iets fout gedaan, kwam het door die nachten werken van de afgelopen weken? Kwam het door die appel die ik had gegeten zonder te wassen? Als dit een miskraam zou worden, zou ik dan ooit nog zwanger kunnen worden, of is dit het begin van vele miskramen? 

De dag erna was het bloedverlies nog 1x gekomen maar de buikpijn veel heviger, aan de rechterzijde van mijn buik. Omdat dit een teken kan zij van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap besloten we een echo te maken. Daarop was een prachtige baby te zien met een kloppend hartje! Wel was er een cyste te zien in mijn rechter ovaria wat waarschijnlijk de pijnklachten veroorzaakte. Bij 10 weken was de cyste en de pijn verdwenen en 31 weken later beviel ik van onze eerste zoon Karel. 

Ik denk nog vaak terug aan deze uren van spanning en besef wat een enorm geluk het is dat ik nooit een miskraam heb hoeven meemaken. En ik heb veel respect en ontzag voor de vrouwen (en hun partner!) die dit wel moeten meemaken, soms meer dan eens. 

Heb je vragen, ben je ongerust of wil je nog spreken over je (angst voor een) miskraam (al heeft die 30 jaar geleden plaatsgevonden) bel ons gerust! Zo veel vrouwen (en partners) missen hulp, steun en begeleiding na een miskraam, maar wij zij er voor jullie! Telefonisch of maak een afspraak op de praktijk.