vader en baby

Ondanks de afstand toch dichtbij…

Het is licht buiten, het is donker in mijn echokamer.  Zo hebben we goed beeld om deze mooie baby van rond de 11 weken te gaan bewonderen. 
De zwangere komt alleen, dat is nu de richtlijn. Want er heerst een virus in de wereld. Maar nu zitten we in deze wereld. Een kamer in het donker en een zwangere vol verwachting om alleen met mij te kijken naar hun baby. 
We kennen elkaar. Ik heb haar mogen begeleiden bij hun 1e kind, een prachtige thuis bevalling. 

In de andere kamer is mijn collega aan het werk, het is daar licht want de zon schijnt door de ramen. De ramen staan zelfs op een kier om de lente binnen te laten komen. 
Mijn collega draait spreekuur om de zwangeren te controleren, maar dat gaat anders dan anders. Het contact is kort, de controles zoals bloeddruk en de groei van de baby worden gedaan. En dan is daarna het contact via de telefoon. Dan is er afstand en kunnen we de zwangere te woord staan en vragen beantwoorden of bemoedigende woorden geven. Maar die afstand is er en dat is niet leuk. 

Voor onze praktijk staat een bankje, dat staat altijd in de zon en daar zit je heerlijk aan een rustige Amsterdamse kade. Ineens is daar gejuich.  Buiten op het bankje zit een man met een dochtertje van 2 jaar te kijken op zijn telefoon. Binnen in de echokamer ligt een blije zwangere met haar telefoon in haar hand. Het hartje klopt! 

Mijn collega in de spreekkamer hoort het gejuich van 2 kanten en glimlacht. 
Ondanks de afstand voelt het allemaal heel dichtbij!